CHAPTER SIX

KASABAY ng paggalaw ng mga paa niya upang habulin ang van na sinasakyan ni little girl ay ang pagbitaw niya sa laruan na hawak.

"Wait! Wait for me!" Little McLaren shouted as he ran towards the van.

Hindi niya alam kung bakit kailangan niya pang habulin ang sasakyan, but seeing her crying like that made him cry, too. Bumagal ang takbo ng van, at nang tuluyan itong huminto ay lumabas ang daddy ni little girl.

"Gusto mo bang sumama sa amin?" Pinakatitigan ng batang McLaren ang mukha ng malaking lalaki. Nakatingala siya rito bago dahan-dahan na tumango. Nakita niya ang pagguhit ng nakakatakot na ngiti sa labi nito. "Halika na."

Hinayaan niya na buhatin siya ng lalaki at ipasok sa loob ng van. Hinanap agad ng mata niya ang batang babae.

"Little girl..."

"Bakit ka sumama?!" galit na tanong nito sa kanya. "They are bad guys!"

Itinuro ni little girl ang dalawang lalaki na nasa harapan. Sinilip ng batang McLaren ang mga iyon, mukhang hindi naman sila naririnig o wala lang talagang pakialam sa kanila. Muli niyang ibinalik ang atensyon dito. Naguguluhan.

"Why are you still crying?"

"Because I want to go back home!" She was sobbing. "I asked help from you, pero ayaw mo kasi...kasi inapakan ko ang toys mo!"

Naalarma ang batang McLaren nang hindi mahanap ang laruan niya na regalo sa kanya ng daddy niya!

"My toys...where are my toys?!"

"Wala ka namang dalang laruan nang dalhin ka rito ng bad guys!" Hinanap ni McLaren ang isa pang boses na iyon ng bata.

Lumuhod siya sa upuan ng van upang tingnan sa likod na upuan ang may-ari ng boses. Isang bata na nakapatagilid na higa sa upuan ang nakita niya, ginawang unan ang maliliit na kamay nito.

"Who are you, little girl? Dalawa kayong little girl dito?"

"Yes, little boy." Ipinikit ni little girl number two ang mga mata. "Sana paggising ko...kasama ko na ang mommy at daddy ko." Isang butil ng luha ang kumawala sa mga mata nito at dumaloy pababa sa pisngi. "I miss them so much."

Then she started sobbing while her eyes were closed.

PINILIT ni McLaren na alalahanin at ipagpatuloy pang sariwain ang mga kaganapan na iyon, ngunit hindi na kaya ng utak niya. Pabalikwas siyang bumangon. McLaren frustratedly brushed his hair using his finger.

What the fuck is going on? Why did images become blurry?

"Good morning, bunso ko." Malamyos na boses ng ina ang nagpabalik sa kanya sa katinuan.

"Mom..."

She smiled warmly at him.

"Masakit ba ang ulo mo? Heto, dinalhan kita ng gamot at almusal." She put the tray on the side table, then sat at the edge of the bed. "Pwede kayong magkakapatid uminom, pero huwag naman yung tipo na hindi na kayo makabangon sa kalasingan."

Lalong sumakit ang ulo ni McLaren nang maalala ang pag-iinom nilang tatlo kagabi. Hindi na nga niya alam kung anong oras sila natapos at kung paano siya nakarating sa silid niya.

"I'm sorry about that, Mom. I can't remember anything from last night." McLaren laid down on his bed again and closed his eyes. "I'm not hungry, though." Ilang sandali na hindi umimik ang ina. "I swear, I will eat that later. Huwag lang ngayon, Mom."

"Hindi pa rin ba siya nagpaparamdam?"

McLaren wanted to open his eyes but he chose not to. Ayaw niyang mabasa ng ina na binabagabag siya ni Celine dahil hindi pa rin nagpaparamdam ang dalaga. Kaya siguro napainom din siya kagabi upang hindi masyado mag-isip tungkol sa bagay na iyon.

"Hindi pa."

"Kaya pala mukha kang heartbroken d'yan, Anak."

"Mom..." He grimaced. "It's not really all about her, okay?"

"Then, what?"

An image of crying little girl number two suddenly popped up in his mind, but it quickly faded away. His eyes went open, then he sat on the bed.

"What's happening, McLaren?"

His eyes widened a bit when he glanced at his mother.

"Damn..."

Hindi niya alam kung paano o ano ang sasabihin niya. What the hell was that?

"Anak."

Akmang hahawakan siya ng ina niya nang umiwas siya.

"No, no, Mom. Don't go near me. Don't touch me. Please..."

McLaren felt like he was vulnerable enough that he didn't want to be touched, even by his own mother.

"Anak, may masakit ba sa 'yo?" Puno ng pag-aalala ang boses na iyon.

McLaren closed his eyes again. Then an image of the silver doll shoes of little girl number one popped up in his mind, making his head hurt so bad.

McLaren groaned loudly, trying to erase those memories that could give him fucking goosebumps.

"Who the hell are you? Who the fuck are you?"

"McLaren!" Naramdaman niya ang mainit na palad ng ina na marahan na dumapo sa magkabilang panga niya. "Anak, open your eyes. Si mommy 'to."

That sweet familiar voice calmed the shit out of him. Ang boses na para bang iyon ang tutulong sa kanya sa madilim na lugar upang makaalis siya.

McLaren held those hands and slowly opened his damn eyes. His mother's beautiful face welcomed him, a glimpse of sadness in her eyes.

"Mom."

His mother nodded her head.

"Yes, Son, it's me. Your mommy."

McLaren was about to close his eyes again but his mother didn't let him.

"Huwag mo nang ipikit pa ang mga mata mo kung hindi mo gusto ang nakikita mo, McLaren."

"It's dark."

"You're not afraid of darkness, right?"

"Hindi." At bakit naman siya matatakot sa dilim? Ang tanda-tanda niya na.

Si Celine lang ang takot sa dilim. Speaking of that woman. Where the hell was she now? What was she doing?

They both eyed the door when it opened. His father came in, his eyes holding darkness.

"May problema ba rito?"

"No, babe. McLaren's head is aching, that's it."

"And that made him groan loudly?" his father asked sarcastically, as if it was a very lame reason.

His mother rolled her eyes at his father.

"My head hurts so bad, Dad, Mom. I want to be alone."

"You're acting like a heartbroken man, McLaren." It was his father.

"You know that I'm not. There's just something that bothers me."

"Like what?"

McLaren kept his mouth shut. Wala siyang balak na sabihin ang mga panaginip niya o panaginip ba talaga iyon.

Kung may lubos man siyang pinagkakatiwalaan iyon ay ang dalawa niyang kapatid at ang magulang niya, pero hindi niya magawang sabihin ang mga gumugulo sa kanya. Kung bakit? Ayaw niyang sagutin.

"I don't like to be rude, dad, but I can't say."

"We understand you, Son." His mother gave him a warm smile again.

"I know and thank you."

Eventually, his parents left the room.

At that moment, McLaren only wanted one thing...and that was to be alone while thinking about those untold stories.

VALERIE'S POV

PABALIK-BALIK siyang naglalakad sa harap ng asawa. Nababahala. They were in the backyard, in the swimming pool area. Natutulog pa sina Corvette at Mazda nang daanan nila ang kwarto ng dalawa pagkagaling sa silid ng bunso nila.

"Valerie..." Carlie called her to get her full attention. Tiningnan niya ang asawa, tapos ay nahahapo na naupo sa tabi nito. "Tell me, what happened a while ago?"

"Masakit daw ang ulo niya."

"That he needed to groan like that?" Carlie still didn't buy that lame reason.

"I feel like McLaren is hiding something from us." Valerie took a deep breath. "Kanina, ayaw niya na lumapit ako sa kanya at ayaw niya na hawakan ko siya. Hindi kaya dahil 'yon sa—"

"Stop." Carlie checked his surrounding quickly. "Don't think about it again and don't talk about it again, Valerie."

"Pero, Carlie—"

"Please?" Nangungusap ang mata nito. "Let's just forget about it."

"We need to know what's going on with McLaren. Alam kong hindi lang simpleng sakit ng ulo ang nararamdaman niya, Carlie. Hindi iyon dahil sa alak o sa hangover. It was something I wasn't really sure about."

Carlie held her hand and squeezed it gently.

"We will figure it out, okay? Hindi dapat ito malaman ng mga kapatid niya."

"I feel guilty."

"Why would you?"

"Pakiramdam ko may itinatago tayo sa mga anak natin."

"Parte 'yon ng buhay ng tao," wala lang na sagot ng asawa.

"Pero anak natin sila!"

"Yes, and we are doing this for their own sake."

"Ang bunso ko..." Nasapo niya ang mukha gamit ang dalawang palad. "Kailangan niya tayo, Carlie."

"I know, love. We will help McLaren in a way that he wouldn't notice."

Tumingin siya sa asawa. Nagtatanong ang mga mata niya.

"What's your plan?"

"Just trust me with this and cooperate."

Kailan ba siya hindi nagtiwala sa asawa? Marahan siyang tumango rito, tanda na ibinibigay ang buo niyang tiwala.

NAMUMUGTO ang mga mata ni Celine habang tinititigan ang larawan ng ama sa picture frame na hawak. She was still in Russia, but tonight, she will be back in the Philippines to face the big responsibility that her father gave her before he died.

Ilan araw na rin siyang nagmumukmok sa loob ng kwarto niya. Hindi maiwasan ang pagdadalamhati.

"Dad..." Celine was sobbing and silently crying in pain. "Dad..."

Her father passed away a week ago. Akala niya ay kakayanin niya na na mawala ang ama at hindi na makita pa pero nagkamali siya.

Ang sakit-sakit pala talaga sa pakiramdam na mawala ang nag-iisang taong dahilan kung bakit pinipilit niyang mabuhay mag-isa upang may patunayan lang dito. Ngayong wala na ito, mabubuhay pa rin siya para sa huling habilin nito sa kanya.

"Hija," tawag pansin sa kanya ng personal nurse ng ama at nagsisilbi rin bilang kasambahay na isang pinay, si Ramona.

Mabilis na pinunasan ni Celine ang luha sa pisngi pero hindi ito nilingon.

"B-bakit?"

"Naayos na ang flight natin mamayang gabi patungo sa Pilipinas." Napagdesisyunan niyang isama ito, tutal naman ay wala na ang ama niya na binabantayan nito. "May ipag-uutos ka pa ba?"

"Wala na, pero pwede bang dito ka muna?"

"Walang problema."

Naupo ito sa bakanteng upuan hindi kalayuan.

"Si dad, totoo ba na hinahanap niya ako noong mga panahon na nahihirapan na talaga siya sa sakit niya?"

"Oo, hija."

"Matagal akong nawala. Akala ko nga nakalimutan niya na ako." Inilapag niya ang picture frame sa side table. "Masaya ang buhay sa Pilipinas. Simple lang ang pamumuhay ko ro'n. I wanted to prove to him that I can live without his help. Nagawa ko naman, 'di ba?"

Tumango si Ramona bilang tugon.

"Habang wala ako, naaalala niya ba ako?" Naging mailap ang mga mata nito at hindi nakasagot. "So, hindi niya ako naaalala. Naalala niya lang ako noong maramdaman niya na hindi na siya magtatagal dito sa mundo." Mapait ang boses niya, pilit tinatakpan ang pinaghalong pait at sakit sa dibdib. "Hindi naman talaga ako mahal ni dad."

Nararamdaman ni Celine ang pagdaloy ng luha sa kanyang pisngi.

"Huwag mong sabihin 'yan. Mahal ka ng daddy mo. Siguro ay galit lang siya sa nangyari noon, pero mahal ka niya, Celine."

Paulit-ulit siyang umiling. Hindi sumasang-ayon at hindi naniniwala na mahal talaga siya ng ama.

"Ako ang sinisisi niya sa lahat ng nangyari sa kapatid ko! Bakit ako? Wala naman akong maalala sa nangyari! I didn't understand him, no matter how much I tried." Puno ng frustrasyon na tiningnan niya si Ramona. "Matagal ka nang naninilbihan sa amin. Sigurado akong may alam ka. Please, sabihin mo sa akin bakit galit na galit siya sa 'kin?"

Lalong naging mailap ang mata ni Ramona. Halata na may itinatago sa kanya.

"Hija, pasensya na, pero wala ako sa posisyon para sabihin sa 'yo ang tungkol sa bagay na 'yan."

"Please, Ramona."

"Pasensya na talaga, hija. Maiwan na kita."

Akmang tatayo na ito nang magsalita siya.

"Bakit mas mahal ni daddy ang kapatid ko? Nasaan ba ang kapatid ko? Sino ba ang kapatid ko?"

'Yon ang mga tanong na matagal nang bumabagabag sa kanya. May kapatid siya pero hindi niya alam. Isinisi sa kanya ng ama nang mahabang panahon ang isang kasalanan na hindi niya alam na nangyari pala.

Her life was full of secrecy and untold stories.

Masyadong magulo ang buhay niya kung ikukumpara sa iba. Sa sobrang gulo ay tinakasan niya ang katotohanan na may nakaraan siyang hindi niya kayang pangalanan.